Ölüm Bizi Ayırana Dek

Evet, buraya kadarmış… Yaşadıklarımız, yaşıyor olduklarımız ve yaşayacaklarımız. Her şey buraya kadarmış. Hatırlayabilecek misin bilmiyorum ama ben hiç unutamayacağım. Neyi mi? İlk göz göze gelişimizi, ilk sesini duyuşumu, ilk saçına dokunuşumu, o bankta oturup yaptığımız ilk konuşmayı, nefesini göğsümde hissettiğim o ilk anı, sana seni seviyorum dediğim ağaç gölgesini, ilk kavgamızı, senden dilediğim o ilk özürü, nikah masasında ölüm bizi ayırana dek dediğimiz anı. Ayrıldığımızı kabullenemiyorum sadece sevgilim. Geçenlerde bir kliniğe gittim. Alanında en uzmanlardan olan bir psikolog ile görüştüm. İnanmazsın belki ama anlattım her şeyi. Nasıl hala burada olduğunu ya da en azından benim için öyle olduğunu. Seni her yerde gördüğümü,  her yerde sesini duyduğumu ve her yerde nefesini hissettiğimi. Sana verdiğim o sözü. Hatırlar mısın bilmiyorum ama ben hiç unutmayacağım. “Ölüm Bizi Ayırana Dek Nefesimiz Bir Olsun Sevgilim.” Bu sözümü nasıl tutamadığımı söyledim doktora. Neden dedi. Çünkü o son nefesinde yanında olup seninle gelemedim. Çok üzgünüm sevgilim, o gün arabada yanında olamadığım için çok pişmanım. Arabadan çıktığında görmek bile istememiştim fakat bugün yanımda getirdim, belki mezar taşının üstüne bırakırsam nefes olur sana diye. Fotoğrafımızı. Hani vardı ya telefonunun arkasında dururdu hep. O işte. Polisin dediğine göre kazadan hemen önce seni aradığımda açmaya çalışırken düşürmüş olabilirmişsin. İlk duyduğumda anlam verememiştim. Zaten kaza haberini duyduğumda kalbim atmayı bırakmış,cansız bir bedene dönüşmüştüm sadece. O andan bu ana da sensiz hiç düzgün nefes alamaz oldum. Demek ki gerçekten ölüm bizi ayırana dekmiş her şey sevgilim, bizi ayırmasına ise ben izin vermişim.