Sudaki Nefes

Saat sabah 6 olmuş, güneş doğuyor ve ben koşuyorum. Düşüncelerimden, evde bıraktığım halimden kaçıyorum. Bir yandan aklımdan söylediklerim geçiyor, anlam vermekte zorlanıyorum. Koşmaya devam ediyorum, düşüncelerim sel gibi akıp dolduruyor içimi, yorgun düşmeye başladım ama duramıyorum. Ne kadar koşsam da sanki hiç yol katetmiyorum, uzaklaşamıyorum. Olanlar aklıma geldikçe kaçınılmaz bir pişmanlık duygusu yer buluyor midemde, kusacak mıyım? Nefes nefese koşmaya devam ediyorum. Eğer bu şekilde kaçmasaydım her şey düzelir miydi? Derken rüzgar bitkin vücudumu o kadar özenle okşuyor ki, konuşuyor benle. Her şey durdu. Suyun altındayım, denizin en dibinden yüzeyi görüyorum ama çıkmak gibi bir niyetim olmuyor. Büyüleyici dalgalar arasından güneş ışınları gözüme çarpıyor. Etrafta sadece su; mavi, ılık bir su. Huzur hissediyorum. Nefesimin kesilmesi gerektiği yerde ruhumun evrene değdiğini hissediyorum. İçim su değil de başka bir şeyle doluyor. Ne olanlar ne de merak edenler artık beni çıkaramaz. Aldığım nefesi bırakırken bir kez daha hafifliyorum. Koşmak da dönmek de istemiyor, aldığım soluğun içinde yaşamak, denizle bir olmak istiyorum. Tutmayı bırakırsam her şey suya karışır mı?