Yola Mahkum

Bir yola girersin,

Umudu bol.

Hüzün sarar çıkışını,

Tarifi zor.

Kırmız gülün suyu bitmiş,

Sulayan sen ol.

Yaprakları kurumuş,

Canlandıran yine sen…

Masumiyete tutulmanın bedeli,

Tatlı bir acıymış belli ki.

Akışına bırakma,

Yola revan ol.

Kimselerin haberi yok,

Tutsaklar yürüyor.

Meğer aşkmış bu yol,

Bitmek bilmiyor.

Bir isim,

Bir hayaldir bu yolu anlamlı kılan.

Yokluğunda belirsizlik,

Varlığında huzur olan.

Neticede bir yol,

Lakin milyonlar mahkum ona.

Umudunun son damlasına kadar,

Bütün saflığıyla içine çekiyor.

Yolun sonunda kırılgan bir kapı,

Şahsi anahtarla açılıyor.

Meğer aşkmış bu ebedi yol,

Her adımında özlem veriyor.