yapraksız ağaç

Tuğladan bozma taşların altında ağaç kökleri gibi mahsurum. Ben karanlıktan korkarım. Gece lambam açık uyumuştum, hep öyle uyurum. Karanlığa uyandım. Nefes aldığımda oksijen değil toz soluyorum. Ciğerlerime enkaz dolduğunu anbean hissedebiliyorum. Acı; kurumuş ekmek parçası misali takılmış kalmış boğazımda, öksürtüyor beni. Yaprak olup göklerle bakışmak varken yer altındayım. Gün yüzü göremeyeceğimi biliyorum, yakında kuruyacağımı da.