İnsanları Terk Etmiş Kuşlar Ülkesi

Eve kapandım son birkaç gündür, aydır, yıldır… Hatırlamıyorum başlangıcı… Lakin o zaman ne zamandıysa işte, o zamandan beri kendi ellerimle, zihnime kurduğum kulemin en tepesinde oturup tüm gün gökyüzüne bakıyorum. Ruhum da benim gibi aç olsa gerek, o da tıpkı midem gibi her sabah ezilip büzülüyor bu sonsuz mavinin karşısında. O, bir seferinde “Yalnızlık bile zamanla görebildiğin bir şey haline gelir.” demişti. Oysa ben yalnızlığımı hala görebilmiş değilim ve bu onu daha da korkutucu kılıyor. Biliyorum, bir gün bir anda ben onu daha fark edemeden boynuma sarılacak ve nefesim kesilecek yavaş yavaş. Kesilecek, evet. Hem de o an öleceğimi fark edeceğim, bilincimin hala açık olduğu o son birkaç saniyede, her sabah begonvilleri kapıma bırakan adama nasıl hiç teşekkür etmediğimi hatırlayacak ve deli gibi pişman olacağım. Biliyorum. Hatta o da bana onların begonvil değil, açelya olduklarını hiç söyleyemeyecek. O da üzülecek ama o da unutacak. Herkes unutur, biliyorum. Hatta şimdi solmasınlar diye güneşini, suyunu ihmal etmediğim açelyalarım bile solacak, onlar da unutulacak kenarda ve onlar da unutacak. Tıpkı filozof Aurelius’un bir zamanlar yazdığı gibi… “Her şey fânidir, hatırlayan da hatırlanan da.” Merak ediyorum, o da benim gibi kulesindeyken mi yazmıştı bunları… Ona da bu satırları, bizi mavisine sığdıramayıp, tüm bencil kuşları kucaklamış gökyüzü mü yazdırmıştı?.. Gülecekler halime, bir zamanlar uçuşuma gülmeyenler düşüşüme gülecekler keyifle. Hatta sesi, bahçedeki demir zincirleri yıllardır yağlanmamış salıncağın rüzgarlı havalarda çıkardığı gıcırtı sesinden farkı olmayan martılar bile gülecek halime. Alay edecekler benimle... Göğü çok önceden sahiplenmiş olan bu huysuz martılar, bir gün yeryüzünün keyfini de benden çok çıkaracaklar diye ödüm kopuyor. Hiç benim olmamış gökyüzünün hasretiyle ben her gün biraz daha yaşlanırken, her gün biraz daha nefesim kesilirken nasıl evimi terk edip de o küstah martılara bırakırım? Yapamam ki… Hem onların çiçeklerimde gözleri var. Martılar… Onlar hep açgözlü hep aç. Hem penceremden atılıp da daha çiçeklerimi koklamadan yutacak olurlarsa ben ne yaparım?..

Esma B.