Aynaya bakmayı seviyorum.

Aynaya bakmayı seviyorum. Saatlerce. Durmaksızın. Sadece yansımam ve ben. İkimiz kalsak istiyorum. İnsanlara söylediğimde garip buluyorlar. Anlamıyorum. Aynadan başka kime güvenebilirsin ki? Dertlerini kime anlatıyorlar? Herkesin şekil değiştirip durduğu bir dünyada yalnızca ayna aynı kalır. Nerede olduğu, kimin olduğu önemsizdir. İçinde tek bir kişi var çünkü. İçini dışını bildiğin, iyisi ve kötüsüyle tanıdığın biri. Yüzüne gülümseyip derinlerde senden nefret eden, her fırsatta iğneleyen, seni görmezden gelen biri değildir o. Olmaması gerekir. Dünyanın hangi köşesine gidersen git, seni bir o bir de gölgen takip edebilir. 

Aynaya bakmayı seviyorum. Görüntüdeki kişiye aşık olduğumdan değildir bu. Yanlış anlıyorlar. Kendisinden başkasını görememektir aynaya sarılmak diyorlar. Oysaki ayna kendini de başkalarını da görebilmektir. Yalnızlığında kendi olur insan. Yanında özgür olduğu tek insan yansımadır. Aynaya bakınca anlarsın kimsenin özgür olmadığını. 

Aynaya bakıp duran tek ben değilim. Herkes birbirinin aynı. Tenimizin altında yalnızca aynalar var. Çoğu zaman seslendiğimizde aynalara çarpıp geri döner sesimiz. Neredeyse hepimiz o aynalarda yaralarla sarılı dururuz. Kendi yaralarımızı temizler, üzerine bir bant vururuz. Bazı kesikleri ayna açar ama neredeyse hepsini o sarar. 

Aynaya bakmak için aramaya gerek kalmıyor bir süre sonra. Olur da aynadaki kişiyle yeterince oturursan, yeterince konuşursan başkalarında görmeye başlarsın kendini. Birinin sesinde, birinin gülüşü, birinin gözleri, bir başkasının nefesinde… Senin yansımanın binlerce parçası başkalarının içinde. 

Yansıma değişir. Ayna değişmez. 

Değişen benim.

O hala aynı insan.