Unutmak İçin Yazmak

Anılar deposu olma, demişti bana bir gece yarısı. Acımasız, acı sözleri gözlerimi yakmıştı. Lakin, kin tutamazdım ki ben, uyuyakalırdım bir kere hemen. Uyumuşum. Ertesi sabah uyandığımda onu bulamadım. Onun bir seferinde gerçekten burada bulunduğuna beni inandıracak bir iz de bulamadım. Oysa çok sakardı, kırıp dökerdi, toplamazdı. Söylenirdim peşinden. Son bir iyilik yapmış giderayak. Tüm çöpünü kalbimin girişine süpürüvermiş. Görmemişim. Meğer, bana giden tüm yolları bana çıkmaz etmiş... Sonra geçti, sandım; “Ben unuttum!” dedim, onu her hatırladığımda. Unuttum, sandım.

24 Şubat 2008

Ben, sık sık okuduklarımda benden habersiz yazılmış biyografilerime rastlarım. Her bir sayfada; dün gece düşündüklerimin, geçen ay hissettiklerimin, geçen yılki dertlerimin yankısı... Hepsi bir daha yankılanır zihnimde ve ben onları tanımıyormuş gibi yaparım. (Bazen hakikaten tanıyamadığım da olmuştur sanıyorum.) Yeniden elimi uzatırım onlara, ilk seferinde olduğu gibi. Eski dostlarımla yabancı yabancı tokalaşırız. Benim ellerim yine soğuktur, onlarınki yine sıcacık.

Sonra, ben yine kitapta nerede kaldığımı unuturum. Sayfaları hiç kıvıramam, sevdiklerimin de ne altını çizebilirim ne üstünü. İzimi bırakmaya korkarım. Silgi tozlarını da hemen süpürürüm sevgili masamdan. Çayım -o da hep kocaman masada yalnız- bekler beni. O da hep soğur yanımda, ellerim gibi. Kocaman bir yudum alırım. Soğuktur ama yine de yakar boğazımı. Fakat bardağımda bırakamam bir damlasını... “Tabağında yemek bırakma, arkandan ağlar bak sonra!” derdi hep. Şimdi tabaklarımın hepsi bomboş ama çizik çizik. Ardımda yemek bırakmadığım gibi, kimseye bir hatıramı da bırakamıyorum.. Onlar da tabağımdaki pirinçler gibi arkamdan ağlarlar diye… Korkuyorum işte. Hem kimse bilmezse beni, her seferinde kalmadığım bir yerden devam etmek de daha kolay, tıpkı unutulmak gibi.

18 Ekim 2009

Esma Sultan B.