Unutarak Kaybettiğim Yıllar

Bir sabah uyandığınızda 3 yıl sonraya gittiğinizi düşünün. Sizi tanıyan ama sizin tanımadığınız pek çok insanla karşılaştığınızı düşünün. O üç yıl içerisinde hayatınızda gerçekleşen değişiklikleri düşünün. Öyle bir sabaha uyanıyorsunuz ki teknoloji gelişmiş, dünya değişmiş oluyor… 3 yıl ileriye gidiyorsunuz ama aslında hayatınızdan 3 yıl kaybettiğinizi öğreniyorsunuz. Benim başıma gelen de tam olarak bu.

Gözlerimi açtım. İlk önce tavandaki ışıktan gözlerim kamaştı. Yavaş yavaş doğruldum. Burası bir hastane odasıydı. Yatağın hemen bitişiğindeki sandalyede oturan kadın mutluluktan ağlamaya başladı. Ellerimden tuttu, ”Uyandın! Şükürler olsun.” dedi ve odadan koşarak çıktı. Yanında bir hemşireyle geldi. Ben olan biteni anlayamadığımı söyledim. Hemşire, “Endişelenmeyin, bir araba kazasında başınızda ufak bir hasar oluşmuş ama bunun haricinde gayet iyi durumdasınız.” dedi. Az önce ağlamış olan kadın boynuma sarıldı. “Hanımefendi, kimsiniz?” diye sorduğumda adeta şoka girdi. Sonradan kendisinin iki yıldır eşim olduğunu, komada kaldığım altı gün boyunca yanımdan hiç ayrılmadığını öğrendim. Bunu duyduğumda ise şoka uğrama sırası bendeydi çünkü hiç evlenmemiştim.

Hastanede kaldığım süre boyunca hafızamın belirli bir bölümünü kaybettiğim, yani son 3 yılımı hatırlamadığım ortaya çıktı. Ben 2017 yılındayım, dünya 2020 yılında. Anlayacağınız, üç yılımı kaybetmiştim. Annemin vefat ettiğini, artık farklı bir iş yerinde çalıştığımı, başka bir eve taşındığımı, sonra dünyayı kasıp kavuran bir virüs çıktığını öğrendim. Öğrendiklerimi ilk önce kamera şakası zannettim. Ne ara hayat bu kadar değişmişti? Dışarıya çıkacak, her gün olduğu gibi işime gidecek, ara sıra annemi ziyaret edecek sonra da hatırladığım sıcacık evime gidecektim. Fakat gerçek hiç de öyle değildi. Beni ziyarete gelen arkadaşlarımın yalnızca bir bölümünü hatırlayabiliyordum. Eşime gelince, perişan haldeydi. Olanlara ne kadar üzüldüğünü kelimelerle ifade etmek çok zor. Ama benden, olanları hatırlayacağımdan umudunu hiç kesmedi. Bana hep yardımcı olmaya çalıştı. Evime döndüğümde benim için her şey yepyeniydi. Sanki kendi hayatım yerine, bir başkasının hayatını yaşamaya başlamıştım. Herkes dışarıda maske takıyor, sokağa çıkma yasakları ilan ediliyor, haberlerde hastalıktan ölenlerin sayıları açıklanıyor, bense hala olaylara sudan çıkmış balık gibi bakıyorum. Bir kabustan farksızdı diyebilirim. Bana daha geçen hafta bunların olacağını söyleseler, onlara bir doktora görünmeleri gerektiğini söylerdim.

Bazen keçileri kaçırdığımı, mantığımı kaybettiğimi düşündüm. Fakat bir süre sonra kendimi ikna ettim ve yeni hayatıma alışmaya başladım. Arada sırada aklıma gelen bölük pörçük anılar, her şeyi hatırlayacağıma dair inancımı kuvvetlendirdi. Hayatım tamamen normale döndüğünde ise kazanın üzerinden yaklaşık üç ay geçmişti. Neredeyse her şeyi hatırlıyordum ve çok mutluydum. Bu kaza benden pek çok şey almıştı ama fazlasıyla geri verdi. En önemlisi de anılarımın, hafızamın değerini öğretti. Yaşadıklarımızı belleğimizde tutamasaydık, her geçen gün diğerinden daha korkunç olurdu. Sıradan bir gün geçirdikleri için şikayet eden insanlara sesleniyorum, belleğinizde o günü karşılaştırıp “sıradan” olduğuna karar verebileceğiniz anılarınız olduğu için çok şanslısınız. Değerini bilin.

İdil Ş.