Onları Görmek

Gözlerim, gözlerim acımaya başladılar. Kapattığım göz kapaklarını kaldırmak, tekrar ekrana bakmak güç geliyor. Kaç saattir bilgisayar başındayım, ne kadar süredir yerimden kalkmadım acaba? Bulunduğum odanın kalın perdeleri kapalı. Ekranın sağ köşesine göre saat 15.34 olmasına rağmen odamdaki tek ışık bilgisayar ekranından gelen beyaz ışık ve bu beyaz ışık gözlerimi acıtıyor.

Bunu yapmak istemiyorum. İnsanlara bir faydam olsun diye başlamıştım yazmaya fakat emeğime değiyor mu bilmiyorum. İnsanlar olarak emek harcanmayı hak ediyor muyuz, bilmiyorum. Evimden günlerdir çıkmadım ve onlar için emek harcadığım insanları sadece haber kanallarından görüyorum. Her akşam mola verdiğimde, haberleri açtığımda insanoğluna saygım daha da azalıyor. Çevresindekilere zarar verenler, para için vicdanını satabilecekler, güç uğruna altlarındakileri ezenler… Benim uğruna yıllarımı, hayatımı harcadığım, emek verdiğim insanoğlu bu olmamalı. Biz bundan daha iyi olmalıyız. Televizyon ekranından bu haberleri izlerken de gözüm acıyor, doktora görünmeli miyim acaba?

Üstümü değiştirirken bütün çalışma motivasyonu insanlara yarar sağlamak olan birinin insanlardan bu kadar uzak kalması hiç mantıklı değil diye düşünüyorum. Kalın perdeleri kaldırıp havanın durumuna bakmak aklıma gelmiyor, ne giyeceğime karar vermek için telefonumun ekranından hava durumuna bakıyorum. Güneşliyse üstüme bunu almak yeterli olacaktır. Anahtarımı alıyorum, maskemi takıyorum ve dışarı çıkıyorum.

Asansöre binerken haberlerde gördüğüm bir cinayet aklımı kurcalıyor. Bir insan neden böyle bir şey yapar, nasıl vicdanı el verebilir? O haberi izlerken gözlerim acıdı, artık sanırım insanları görmek istemiyorum. Dış kapıdan çıktığımda gözüme ilişen güneş ışığı gözlerimi kısmama sebep oluyor, ama bu sefer gözlerim acımıyor. Etrafa bakınıyorum ve bir sürü insan görüyorum fakat bu sefer gözlerim acımıyor.

Bir tombul yanaklı, kızıl saçlı, tatlı bir kız çocuğu görüyorum. Köpeğini gezdiren ve köpeğini sevmek isteyen çocuklara yüzündeki tebessümle izin veren bir kadın görüyorum. Yokuştan kaykayı ile kayarken “Yaşasın!” diye bağıran bir kız çocuğu, babaannesinin kucağına kahkahalarla atlayan bir oğlan, güneşin tadını çıkaran yaşlı bir amca, insanlar takılmasın ortada duran bisikleti yol kenarına koyan bir genç görüyorum. Onlara bakınca gözlerim acımıyor. İnsanları gördüğün tek kanal haberler olunca ne kadar kolay onlardan nefret etmek, sadece kötü taraflarını görmek! Buradaki insanlara bakınca neden bu mesleği seçtiğimi hatırlıyorum. Neden insanlar için çalışmak istediğimi hatırlıyorum. İnsanların yüzlerinde gülüşü görmek gözlerime de ruhuma da iyi geliyor sanki…

1 saat yürüyüşten sonra evime dönüyor ve bu sefer bilgisayarımın başına mutlulukla, motivasyonla geçiyorum.

Ecenur C.